Από την εσπερινή σύναξη – ομιλία που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 05 Απριλίου 2025 στον Ιερό Ναό Αγίου Ιεροθέου Περιστερίου. Κατόπιν ευλογίας του Ποιμενάρχου μας Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Περιστερίου κ. Γρηγορίου, ομίλησε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Χρυσόπουλος με θέμα: «Πορεία προς το Πάσχα».
Τον ομιλητή παρουσίασε ο Προϊστάμενος του Ιερού Ναού, Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος Σπανός.
Ακολουθεί απόσπασμα της επίκαιρης ομιλίας:
ΑΠΟ ΤΟ “ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ….”
ΣΤΟ “ΜΕΙΝΟΝ ΜΕΘ΄ ΗΜΩΝ…”
Ο ομιλητής μεταξύ άλλων ανάφερε:
………………………………..
Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή έδωσε την σκυτάλη της στην Μεγάλη Εβδομάδα. Πέρασαν δεκάδες ημέρες αγώνα με την προσευχή και την νηστεία. Ήταν διαδρομή δύσκολη, γεμάτη πειρασμούς αλλά και ιερών εμπειριών. Οι ακολουθίες πυκνές και κατανυκτικές. Δεν τις βιώνουμε για να γεμίσουμε τις ώρες μας, αλλά την ψυχή μας. Θα δακρύσουμε όχι για τα πάθη του Χριστού, αλλά για τα δικά μας λάθη. Ο εκκλησιαστικός λόγος δεν εκφέρεται για να μας ταλαιπωρήσει, ούτε και για να μας τρομοκρατήσει, αλλά για να μας συνετίσει. Εναπόκειται στη διάθεσή μας αν, πώς, γιατί και πότε θα Τον αξιοποιήσουμε.
……………………………
Η αρχαγγελική αναγγελία κατά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, ότι το παιδί που θα φέρει στη γη θα ονομασθεί “Εμμανουήλ”, που σημαίνει “ο Θεός είναι μαζί μας” (Ματθ. α,23), επαναλαμβάνεται έντονα κατά την ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου και μεταποιείται σε αποστολική παράκληση μετά την Ανάσταση του Ιησού στον δρόμο προς τους Εμμαούς προκειμένου να μείνει κοντά στους μαθητές Του (Λουκ. κδ, 29). Το σιγοψάλλουμε άλλωστε ως ύμνο και στα μεγάλα Απόδειπνα των ημερών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
………………………………..
Οξύμωρο είναι το θέμα και αποκαρδιωτικό το θέαμα για τους κατοίκους των μεγαλουπόλεων. Οι πολυκατοικίες από εξυπηρέτηση έγιναν φυλακές ψυχών και σωμάτων. Αμέτρητοι συνάνθρωποί μας ζούνε καθημερινά εκούσια ή ακούσια το δράμα της μοναξιάς τους και ας τους χωρίζει τοίχος κάποιων εκατοστών από τον συγκάτοικό τους. Η ανωνυμία, η επιφύλαξη, η ανασφάλεια είναι συχνά φαινόμενα που καταλήγουν σε αποξένωση και δημιουργούν ποικίλα προβλήματα. Θορυβώδεις κοινωνίες κρύβουν στα σπλάχνα τους βουβούς πόνους και σιωπηλά δράματα.
Επιλέξαμε την στάση αυτή και γιατί προδοθήκαμε και απογοητευτήκαμε από οικείους και φίλους. Όσο περισσότερο είχαμε επενδύσει και ακουμπήσει σε κάποιες σχέσεις, τόσο πιο βαθιά πληγωθήκαμε όταν εγκαταλειφθήκαμε. Η κοινωνική αναλγησία φέρνει την προσωπική λιποταξία.
…………………………………..
Μην απελπιζόμαστε, έχουμε μαζί μας τον Θεό ως συνοδοιπόρο της ζωής μας και ως εμψυχωτή στις πτώσεις μας. Δεν είναι λόγια παρηγοριάς, αλλά σιγουριάς. Είναι ο συνταξιδιώτης μας όχι της συγκυρίας αλλά της σωτηρίας, όχι της ευκαιρίας άλλα της θυσίας, άρα όχι πρόσκαιρος αλλά παντοτινός.
Τον θέλουμε τον Θεό όχι μόνο στις ποικίλες ανάγκες μας το απαιτούν, η όταν τα συμφέροντά μας το ζητούν. Όχι μόνο να μας κάνει τα χατήρια και μας εξυπηρετεί τα θέλω μας. Πρέπει να Τον θέλουμε δίπλα μας και όταν η πορεία μας κυλά με ηρεμία, υγεία, επιτυχία. Και τότε χρειαζόμαστε τον επιστηριγμό Του, την συντροφιά Του, ως εμψυχωτής και συνοδοιπόρος μας, όπως στον δρόμο μας προς του δικούς μας Εμμαούς. Να τον έχουμε δηλαδή και να Του λέμε να μείνει μαζί μας και όταν όλα βαίνουν καλά ως προστάτη και φίλο μας, το είχε πει άλλωστε Εκείνος ότι είναι ο φίλος μας Στην συμπεριφορά και στις σχέσεις των χριστιανών με τον Θεό υπάρχει πολλές φορές το συμφέρον, η ιδιοτέλεια και ο καιροσκοπισμός.΄Αρα τι θέλουμε Θεό-θαυματοποιό η Πατέρα; και Εκκλησία-θαυματομηχανή η θεραπευτήριο. Να είναι κοντά μας στους Σταυρούς μας και δίπλα μας στις Αναστάσεις μας. Στην Εκκλησία εκεί που υπάρχει και Τον συναναστεφόμαστε, στην βιωτή μας πάντα όχι επιλεκτικά και πρόσκαιρα, αλλά πάντα. Μη ζητούμε μόνο, αλλά και να ευχαριστούμε, μην απαιτούμε αλλά και να δοξολογούμε, μην παρακαλούμε αλλά και να ανταποδίδουμε. Να συμπορευόμαστε μαζί Του χώρις όρους και όρια και να μην Τον εξορίζουμε όταν είναι αντίθετος στα σχέδια μας και φαίνεται αρνητικός στις προθέσεις μας. Δεν μας αρέσουν τα μη και τα ουέ.
…………………………………..
Περπατάμε στους δρόμους της βιωτής μας έχοντας συντροφιά ποιότητας και φιλία γνησιότητας, αυτή του Χριστού. Η γνωστοποίηση ότι είμαστε φίλοι Του (Ιωάν. ιε, 14) δεν θέλει να μας προβληματίσει, επιθυμεί οπωσδήποτε να μας χαροποιήσει. Η θυσία Του που θα ξαναζήσουμε -και όχι απλά και μόνο να παρακολουθήσουμε- σε λίγες ημέρες, είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι δε θα μείνουμε ποτέ μόνοι μας όταν αναθέσουμε το είναι μας στην πρόνοιά Του όχι ως παραίτηση και μετάθεση ευθυνών, αλλά ως έμπρακτη αναγνώριση ότι ενανθρωπίστηκε για να μας ελευθερώσει και αναστήθηκε για να μας σώσει.
Η αγγελική φωνή μεταποιήθηκε σε υμνολογικό στίχο. Είναι μαζί μας για πάντα! Η αποστολική παράκληση να μείνει μαζί τους ας καταστεί και δική μας επιθυμία βγαλμένη από τη ψυχή μας και ποτισμένη από την πίστη μας. Ο Χριστός δεν αδιαφορεί, αναμφισβήτητα σέβεται την ελευθερία μας, ενδιαφέρεται όμως και για τη σωτηρία μας.
…………………………………..
Η ανηφοριά του Γολγοθά για τον Ιησού είχε την σφραγίδα της προδοσίας και το στίγμα της αδικίας. Ταυτόσημες εμπειρίες πάμπολλες έχουμε να διηγηθούμε ατομικά ή συλλογικά. Αρκετοί μας κρέμασαν, μας τραυμάτισαν, μας έθαψαν. Όταν ορθοποδήσουμε, συζήσουμε και πεζοπορήσουμε μαζί Του θα καθαιρέσουμε τα σχέδιά τους και θα αναιρέσουμε τις προθέσεις τους.
Η Ανάσταση του Χριστού έρχεται να διαψεύσει όσους νόμιζαν ότι πέτυχαν τον αφανισμό Του με την καταδίκη Του, να απογοητεύσει τους διαχρονικούς αρνητές Του και σταυρωτές Του και ταυτόχρονα να βεβαιώσει ότι θα χαρίζει την δικαίωση σε όσους θα αγωνίζονται υπομονετικά και θα υπομένουν αγωνιστικά.
